Моето име
оваа година
не беше слобода,
моето име беше притвор.
И презимето
не ми беше љубов,
туку сочувство.
Ве крунисав
со темпирана бомба
и ве чекав да пукнете
- од страв,
од паника,
од еден телефонски повик.
Ви ги отклучив стравовите
и ве пуштив да сте гладијатори
против ѕверот во вас.
Ви го одзедов правото на милост
во свет каде милоста е спасот
и допирот ви го забранив,
да не ви остане трага
на прстите од кожата на љубениот.
Жал ми е
што деновите ви ги пресметав во секунди
на миење раце,
жал ми е
што деновите ви ги пресметав во бројки
на тие кои туѓи грешки отплатија.
Барем ве научив
дека времето
иако застана,
не прекина да ви тече животот
и ве научив
дека границите
во вас се ширум отворени
иако тие што ги створивте вие
мислевте дека ве кочат во патувањата.
А вие,
сплотени,
ме испраќате да си одам
со се' товарот што ви го оставив,
да ви ги вратам прегратките
и да ви ги укинам казните за љубов.
В година
името ќе ми е среќа,
а презимето допир.
В година
ќе ве слушнам како на концерт
сите низ солзи пеете
и ќе ве видам
како без страв тој до вас го прегрнувате.
В година
ќе ве видам како се пакувате
и како го освојувате светот,
ќе ве слушнам повеќе од двајца
како се смеете гласно.
В година
светот ќе ги слушне задоцнетите,
в грло останати насмевки,
в година
близината ќе ви е приоритет
и допирот ќе ви е поважен.
И најбитното,
в година
ќе знаете кој ви недостасува најмногу
да му се стрчате в раце,
а за тие што нема да можете
- ветувам
дека нема да ви одземам ништо веќе.
Си ги пакувам куферите
и си одам,
знам каде е излезот
и се вика
збогум.
Симона Алексоска е авторка која освојува второ место на конкурсот за поезија „ДАТА Песнопој“ во 2020 година за нејзината прва книга „Променлива“, а од тогаш ја спрема и својата втора книга.
コメント