Една од првичните идеи со формирањето на Култура β, покрај нашата театарска претстава, беше одржување на поетски читањa низ разни места низ Скопје. Поради новонастанатата ситуација, состојбата со пандемијата, се појави, како и за сè, проблем и неможност за одржување на истите. Поради тие причини решивме во една онлајн верзија да го одржиме нашиот прв настан, снимено поетско читање кое може да го погледнете на нашиот инстаграм профил @kultura_beta
Во продолжение може да прочитате по нешто за нашите автори и нивните песни.
Ана Илиева
Ана Илиева е поетеса која своето детство го минува читајќи и пишувајќи поезија. Првпат инспирирана од учеството на 36 Детски Рацинови средби, таа ѝ се посветува на литературата како најголема животна љубов и надеж.
Нејзините дела се објавени во седум стихозбирки, од кои за неа најпосебни се Современата македонска поезија за деца „Весела дружина“ во 2015, Зборникот од седмиот меѓународен фестивал на поезија и проза „Фантазија и сништа“ во 2017 и Книжевното дело „Јас, ти и Скопје“ во 2018 година.
Во Скопје, таа има организирано две поетски читања- „Хуметност“ и „Скопски летни воздишки“ каде самоиницијативно се обидува да го разубави и раздвижи градот кој ѝ е најголемиот извор на инспирација.
чекориш по мостот
бранчиња ти ги шлапкаат нозете
на зајдисонце ќе јадеме рипчиња!
чекорејќи
тие се до тебе, со тебе, покрај тебе
љубов ти се
радост ти се
но, кога ќе го преминеш мостот
и кога ноќта ќе чукне
на портите од твојот разнобоен ум
тогаш знаеш ќе дојде крајот на мостот
крајот на тунелот, на светот, на сѐ нешто
тогаш знаеш дека сам си си
и мост и тунел и свет
и сѐ си си сам на себе
и ништо, на крајот на денот не си.
се имаш ли?
се немаш ли?
се немаш, велиш, а?
собери си ги парталите на подот
здипли си ги алиштата
пролуфтирај ја задимената соба
и веќе еднаш
научи се да правиш горко кафе
тие доаѓаат! - спомените!
тие што ти се љубов и радост
тие што ти беа сѐ
пред да се имаш себе,
сега се само фотографии на ѕидот
ќе дојде ноќ и ќе ги затвориш очите
тогаш пак ќе се љубов и радост
[во реалноста малку е сè поинаку]
Деспина Стојмировска
Деспина Стојмировска е средношколка во скопската гимназија ,,Орце Николов" и млада поетеса чии стихови се испреплетени во неколку стихозбирки за деца кои имаат цел да поттикнуваат и инспирираат уметничко изразување преку пишаниот збор. Организаторка е на две поетски читања, одржани во Скопје. Нејзиното срце е исполнето со соништа, љубов и идеи за спокојство и мир во светот, а нејзината најголема страст се сините облаци, птиците и слободата и таа безрезервно им се оддава на поезијата и на пишувањето. Низ нејзините песни ќе го слушнеш нејзиниот тивок поетски глас, најчесто разбуден со пролетта. Според неа, сите оние коишто надежта ја гледаат во пролетно испреплетените стихови, читајќи ја сопствената поезија нека ги разбудат сѐ уште нерасонетите зимски сонувачи.
Бесмртна
Гревно и подмолно влегуваат во тебе, небаре ко дим
кој ти никогаш не го примаш.
Најпрво од белината на твоето лице,
потоа корнејќи ги сувенирите што ги чуваш,
од кои си препознатлива додека го следам твојот чекор,
а потоа до јадрото на твојата клетка
полека усмртуваат.
Твојата силуета со него се губи.
Исчезна.
Несвесно копаат дупки во нивните души,
дали за дел од твојата душа или самосожалување?
Не им е доволна земјата, а потоа и мермерот
и сѐ повеќе те заробуваат
мислејќи дека така ќе почиваш.
Ти само го предаваш тоа што таквите
подмолци го уништуваат.
Смртта е илузија.
Твојот загубен чекор е некаде зад мене,
бидејќи сенката твоја на мојата е исенчана.
Колку што е поголем слојот на ѕидовите,
толку повеќе се освежува
твојата боја на гласот
засилувајќи го ехото присутно само во мојот слух.
Мирисот од недопрената облека во орманот е врежан
давајќи фреквенција од некое си време,
носејќи ги сите годишни времиња.
Сликата на ѕидот само ми го оживува сеќавањето од твоите црти на лицето.
Ме допираш кога ќе ги оставам двата спротивни прозорци во дневната,
едниот за чекање,
а другиот за испраќање на денот.
Твоето постоење е родено со моето, анможеби така и умира.
Додека моето присуство во овој свет не се изгуби во маглата,
јас ќе те оживувам.
Твојот крај е далечина.
Се обидуваш да ги затвориш вратите, затворајќи ги очите.
Струја во воздухот
сакаш да си единствена.
Постоиш, моја присутна,
бесмртна.
Марија Велинова
Марија пишува веќе три години, а заедно со неа се изменува и нејзината поезија. „Во неа оставам дел од мојата душа и без тоа не знам како би се носела со себе. Ова не е само трагична љубовна песна. Ова е трагичната судбина кога ти даваш, се' ќе дадеш, а светот нема ништо да ти врати. Единствено, еден привидно добар гест, како роза без трња, а ти повеќе ќе немаш што да дадеш. Тогаш очите тебе попреку ќе те гледаат, бидејќи ти не си им подарил ништо.“ додава Марија
Ми подари роза
Ми подари роза на последниот состанок.
Ми рече дека на мене личи.
Ми подари црвена роза,
црвена како моите образи
кога ми се приближи,
црвена како моите очи
кога ме напушти.
Розата од своите трња си ја разделил,
за дланкиве да ми ги смилуваш,
а на моето срце изуми.
Твоите зборови ме соборија,
на трњата паднав,
длабоко в срце ме ранија
и крвава солза од око ми капна.
Ми подари роза на последниот состанок.
Ми рече дека со мене никогаш нема да свене.
Всушност, лага ми подари,
лага како и твоето ,,Те сакам",
лага ко и се друго што го кажа.
Розата од своите трња си ја разделил,
а мене од мојата љубов.
Јас неа ти ја подарив,
а ти мене роза, на последниот состанок.
Сатја Александар Давитков
„Песната која ја слушнавте ја напишав во време кога сè се менуваше, како во пролет. Птиците во мене пееја на дрвјата, а на дрвјата цветаа јаболка. Ги сакав и ружите, токму поради тоа што имаа трње. Што беа убави, но допрени со длабочина. Како водата, како небото. Но јас не сакав да прашувам, не сакав навечер во темнината одговор да чекам, од празнината. Не сакав ружата да ја сакам поради трњето, туку поради цветот. Сакав кога јаболко ќе падне јас во птицата да гледам. Па ја замразив пролетта, го замразив движењето. Се замразив себе. Чекав зимата да дојде и клетките да ми ги замрзне, па потоа да израснам како кокиче. Пишувајќи ја песнава осознав дека јаболкото никогаш не било прашање, ружата не била мисла, и пролетта сево ова време била само пролет.“ кажува Сатја за својата песна
Градината која пролет не дочекала
Во левиот џеб од капутот ја носам
мечта кон едноставното.
Слика од цветна градина со
мирис на пролет.
Всушност мирисот доаѓа од
дамката чај засадена на неа,
бидејќи на сликата лале не би
можело да исцути.
Во градината цутат само цветови
од боја, но не и ружи.
Живеат пеперутки од хартија,
но не и бели глуварчиња.
Кога цвет ќе исцути,
тоа никогаш не е јаболко.
А кога јаболко ќе исцути,
тоа никогаш не паѓа.
Но во средината расте кокиче бело
кое испраќа гласини до Сонцето,
да зраците го разбудат движењето,
па од некоја градина пеперутка да
побегне и од лале полен ми донесе.
Водата да надојде,
глуварчето да побелее.
Нечиј син, нечиј татко своето мало
да сака да го прободе, со трн од ружа. Па крв да капне на моето кокиче и
од својата дршка трње да роди.
Но јас во левиот џеб од капутот ја
носам љубовта кон зимата.
Спијам кога сонце ќе изгрее,
молчам кога славеј ќе запее.
Всушност ја сакам музиката,
но ме плаши бучавата.
Ме плаши плимата.
Можеби би ја сакал водата ако не
ме плашеше длабочината.
Затоа и носам капут кога не треба,
кога водата во реката сè уште ми бега.
А во десниот џеб од капутот носам очила,
да би можел кога гласот Сонцето
ќе го стигне и пеперутката полен ми донесе,
да мечтаам по градината која пролет не дочекала.
Андреј Медиќ Лазаревски
Андреј е автор на поезија, проза и кратки драмски текстови. Поезија пишува веќе неколку години, а во моментов работи на изработка на неговата прва поетска збирка. Поезија пишува инспириран од секојдневните лични чувствувања, философските прашања кои се јавуваат во мислите и поради сите инспиративни луѓе кои се јавуваат како подлога за отпочнување на пишување песна.
Длабочината на твојот поглед
Гледајќи низ твоите очи
се нурнав во твојата внатрешност
видувајќи ме така навидувам провидно
завладуваше со секоја моја клетка.
Твоите очи како морски ширини
замајувајќи ме одведоа надвор,
надвор над овој небесен свод.
Твојот уранско-божествен поглед
ме срони и срози, ме направи загубен низ твоите мисли голи,
ме полеа со надежна радост
ме изгори.
Гледајќи во длабочината на твојот поглед
јас човек станав
истражувајќи ја суштината на тој поглед
јас твој човек станав.
Марија Хана Трајкоска
Мојата креативна мисла ја открив благодарение на мојата професорка по македонски во основно и оттогаш почнав да пишувам проза и поезија. Во поезијата го проаноѓам сето она што е дпабоко затскриено во мене за кое станувам свесна во моментот кога моливот ќе ја допре хартијата. Пишувам поезија за да ги разберам моите чувства, да се разберам себе си. На некој начи, поезијата ја доживувам како некој вид на терапија сама со себе.
45 минути
Седиш на бакарна софа
Опкружен со стаклени умови
Слушаш зборови, што не можеш да ги видиш
Гледаш луѓе, што не можеш да ги слушнеш
Лежиш во атомска када и размислуваш
Имаш 45 судбоносни минути
И само сина и црвена капсула
Дали ќе ја земеш црвената
И во горчина ќе ја голтнеш
Но ќе те однесе во рајска градина
И возвиши кон твојата чистота
Или ќе ја земеш сината
Налик на шеќерна волна
Но ќе талкаш низ каллива пустина
Закован за големата
Суета
Имаш 45 минути
И само сина и црвена капсула
Дали ќе ја згазиш гордостаИли ќе дозволиш гордоста
Да те згази тебе.
Comentários