Туѓинец во бетон зграда
Додека силно лее
пиштол љубен
и немир снага
в буден,
пуст град
гони се в пустелија!
Те поти сиот мрак
и те белее тежок млаз
на тивкото,
сегашното,
прокованото
мизерство.
Секој човек е снемоштен
од твојата снага.
Губи се,
твојата корист.
Диши тага
и неверство
како нервен овен.
Патиштата се сини,
кој ги водам вечери
в дини.
А јас?
Би била
милослива,
сочувствителна,
кротка душа,
љубов што дава
и дава,
но в место ќе тапка
и капка по капка
губам ли траг?
Од она што некогаш бев
и поседував
исчезнува приказ
моето лице свика:
Ти ли си туѓинство?
Венец трнен,
ти ли си самоубиство?
Небесен врбец
што блика горе-долу,
низ шуми прокопсани,
низ дни неминати,
низ сонца неизраснати.
Врне снег в гради
и конечно кога ќе се всади
задоволството од тоа
што некогаш го имам?