Знаеш, поминаа неколку години и не заборавив на тебе. Ниту еднаш. Мислев дека можам да те преболам сега кога си далеку, но сепак не успеав. Одбрав да те чекам иако знам длабоко во себе, ова што го правам ме прави само идиот. Одбрав да се сеќавам на сите тешкотии и наместо да ги заборавам, тие станаа моја причина да продолжам да те бркам. Постојано размислувам: „Што ако тој навистина ме сакаше мене?“ „Треба ли само да се откажам?“ „Зошто не можам да се откажам од тебе?“ „Дали сум доволно глупава да ја прифатам вистината и сè уште да се борам?“ „Дали никогаш немаше шанса?“
Толку многу прашања, но ниту еднаш не добив одговор. Сакам одговори затоа што можеби тие би ми помогнале да продолжам понатаму. Но, не можам да прашам. Не можам да знам затоа што се плашам дека би се повредил повеќе отколку што сум веќе. Се плашам дека сепак ќе те изберам и покрај сè. Се плашам што ќе се случи следно откако ќе ја дознаам вистината. Не сум ни сигурна дали навистина би била среќена што конечно ќе можам да се откажам.
Колку би сакал да те обвинувам тебе и твоите мешани сигнали но, не можам. Затоа што не си виновен, нели? Јас сум виновна. Секогаш беше моја вина, дали сум во право? Само да ми ја кажеше вистината од самиот почеток, немаше да се приближам. Можеби ќе бев во можност да се спречам уште повеќе да не паѓам на тебе. Ќе бев во можност да спречам болка во срцето и незгодност што се појавија откако ја дознав вистината. Немаше со плачење да заспивам. Немаше да ти пречам и да се обидам да дадам се од себе. Но, признавам, јас сум виновна и за многу работи. Знам дека немаше шанса, сепак, давав секоја унца напор што можам да ја понудам. Напишав многу пораки иако не требаше. Јас ги признав моите чувства и покрај фактот дека тие веројатно едноставно ќе бидат запоставени, игнорирани, па дури и фрлени. Си дозволив повеќе да те познавам. И на крајот, погледни до каде ме доведе тоа.
Ние сме виновни и двајцата. Но, зошто се чувствувам како да сум единствената која згрешила? Зошто секогаш кога зборувам со тебе се чувствувам како да те нервирам? Зошто е тоа секогаш кога ќе се обидам да се приближам, ти одиш подалеку од мене? Зошто е тоа секогаш кога ќе се обидам, чувствувам дека растојанието меѓу нас само расте? Дали треба да се чувствувам вака? Дали е ова казна за кршење на срцата на другите? Ако е тоа, тогаш претпоставувам дека го заслужувам тоа. И покрај тоа, сè уште боли.
Ме боли да продолжам понатаму, а потоа гледам дека не можам. Боли да продолжиш напред, а потоа одеднаш да се повлечеш назад. Боли кога сакаш некој што го цени мојот напор, но сепак не може да изгледа дека се чувствува исто. Боли кога те гледам среќен иако знам дека треба да си. Боли кога знаеш дека си тажен и не можам да направам ништо за тоа. Ме боли што сè уште сакам да се приближам, иако знам дека е невозможно. Проклето боли премногу. И да ги влоши работите, сепак ми се допаѓаш и покрај болката што ја чувствувам. Дали оваа болка е знак дека треба само да се откажам? Дали сум навистина подготвена да ги фрлам три години чекање? Дали навистина не вреди како што мислев дека ќе биде?
Идиот. Не, не зборувам за тебе. Зборувам за себе. Зборувам за мене која плачеше и си го растури срцето, но сепак избра да се остане. Зборувам за мене која се насмевнува секогаш кога ќе го види твоето име, а потоа веднаш се чувствува тажно поради минатото. Зборувам за мене, која има храброст да ти пријде, но длабоко во себе, се плаши дека ќе се повреди повторно. Зборувам за мене, која континуирано го чека денот кога ќе и кажеш дека се чувствуваш на ист начин. Зборувам за мене на која толку многу и се допаѓаш, до таа мерка што е подготвена да започне разговор, да пишува пораки, да објавува слики, па дури и да направи било какви работи само за да ја забележиш. Најмногу, јас зборувам за мене која се изгуби себеси додека те бркаше тебе. Таа се изгуби себеси. Се изгубив себеси. Се најдов себеси. И сега, се чувствувам како повторно да се изгубам. Го губам срцето и сè што толку многу се обидов да го задржам недопрено.
Не знам дали тоа е предизвик, изговори, мешани сигнали или едноставно моја глупост. Но, колку и да се трудам, не можам да заборавам на тебе. Не можам да заборавам на денот кога првпат разговаравме. Не можам да заборавам на денот кога првпат се поздравивме. Денот кога прв пат ме погледна. Денот кога ме избегнаваше. Денот кога ми се насмеавна додека единственото чувство што го препознава беше среќа. Денот кога ме натера да се чувствувам осамено. Денот кога ти напишав порака. И денот
кога мислев дека сè ќе заврши.
Карантин - ти пишав порака во надеж дека со тоа ќе успеам да ги избришам малите нешта што ме потсетуваат на тебе. Бев навистина среќна затоа што еднаш, всушност разговаравме. Се чувствував посебно. Затоа, после тоа, решив да ги оставам работите како што се.
Поминаа денови, недели и месеци. Јас сè уште размислувам за тебе, но не толку често повеќе. И на крајот, бидејќи веќе не сме во иста близина, почнав да забележувам други. Почнав да сакам некој друг. Но, знаеш што? Поради тебе, моето срце реши да се заштити себеси. Да, ми се допаѓа некој друг. И да бидам искрена, дека некој друг е неверојатен и многу подобар од тебе во различни аспекти. Но, не можам ниту правилно да ги кажам оние зборови што ти ги кажав. Се чувствувам дека ако кажам дека некој друг е подобар од тебе, јас те навредувам. Се чувствувам како да болам во тебе на некој начин. Се чувствувам како да не успеав да те бранам. Кога сум во реалност, не успеав да се заштитам. Јас правам како некој друг. Но, повеќе не сакам да се обидувам. Повеќе не сакам да ги правам работите што ги направив за тебе. Веќе немам решеност да одвојам нешто повеќе за некој друг. Зошто? Затоа што се плашам уморена сум. Се плашам дека искуството што го имав со тебе ќе се повтори со некој друг. Се плашам од обид затоа што не сакам да ги гледам очите на другите. Очи кои некако ми судат дека некому многу ми се допаѓа. Се плашам дека ако се обидам, работите ќе бидат комплицирани, како што беше со мене и тебе. Види? Ова сум која сум во моментов. Навикнав да дадам се од себе за тебе до тој степен што не сакам да бидам најдобрата личност што можам да бидам за некој друг. Претпоставувам дека не сакам да го уништам постојаното - мојот напор за тебе.
Може да ми кажеш дека сум опседната. Може да ме наречеш глупава. Можеш да ме мразиш сè што сакаш. Но, не можеш да го промениш начинот на кој се чувствувам. И тоа е она што најмногу го мразам. Подготвена сум да прифатам критики, но зошто сум толку против да ги закопам силните емоции што ги имам за тебе? Ако го знаеш одговорот, те молам, кажи ми. Дури би било подобро ако ги одземеш овие чувства и целосно ги фрлиш.
Не знам што да кажувам повеќе затоа што веќе реков зборови што се повеќе од илјада. Сепак, зборовите не се доволни за да ти кажам како навистина се чувствувам. Уморна. Болно. Среќна. Тажна. Изнервирана. Лута. Збунета. Љубов. Омраза. Тоа не се зборовите што ги барам. Она што го барам е зборот БРОЈ. Не сакам повеќе да чувствувам ништо за тебе, но како да го направам тоа? Ако знаеш како, кажи ми. За да можам конечно да ги исечам жиците што ги поврзуваат моето срце и душа со тебе - дно, темна и застрашувачка дупка што сака да го цица она што останува од моето скршено јас. И еве ме пак, повторно после три години иста мисла и иста желба со надеж дека некогаш ќе бидеш мој.
Новиот ẞ-краток расказ е на Стефанија Петровска. Инспирирана е од вистински љубовни приказни, а преку расказите си ги искажува своите емоции и чувства. Уживајте!