(Նռան գույնը, The Color of Pomegranates, ბროწეულის ფერი)
Режија: Sergei Parajanov
Улоги: Sofiko Chiaureli, Melkon Aleksanyan, Vilen Galstyan
Времетраење: 78’
Жанр: Биографија, драма, историја
„Бојата на калинките“ (1969) ја раскажува биографијата на ерменскиот ашиг Сајат Нова (18-ти век). Она што го прави овој филм посебен е тоа што наместо со дијалог и драма, режисерот решава да го претстави животот на овој поет визуелно и поетски. Пред две години некој да ми кажеше дека нема никакво зборување, веројатно никогаш немаше да седнам да го гледам. Во тој случај, ќе направев грешка. Без размислување можам да го вбројам во моите омилени филмови, но и во најдобрите светски класици.
Дејството е поделено според фазите во животот на Сајат Нова: Детство, Младост, Дворот на принцот, Манастирот, Сонот, Старост, Ангелот на смрт и Смрт. Звукот во филмот произлегува од неверојатните фолклорни мелодии и речиси безначајна синхронизација. Во „Бојата на калинките“, не ги слушаме поемите, туку ги гледаме. Поетските слики кои се длабоко духовни се доловени преку кинематографијата, костимографијата и изборот на глумци (Sofiko Chiaureli игра дури 6 улоги, машки и женски).
Покрај аудио-визуелното, но пред сѐ визуелното задоволство кое филмот го пружа, истиот е замислен и како коментар, како славење за преживувањето на ерменската култура и покрај вековната опресија (што е особено релевантно денес).
Да кажев дека целосно ми беше јасно што се случува ќе излажев. Но, разбирање на еден филм не значи уживање во него, а и спротивно, уживање во филмот не значи негово разбирање. Сепак, сликата на растекување на црвен сок од пресечена зрела калинка врз бело платно е нешто кое не излегува од памет лесно. „Бојата на калинките“ ќе ве натера светот да го гледате во посилни бои, а на филмот како уметност да се посветите и визуелно. Силно препорачувам да прочитате и за историјата на овој филм, но и животот на режисерот Сергеј Параџанов.
Во прилог, поема на Сајат Нова:
I beheld my love this morning, in the garden paths she strayed, All brocaded was the ground with prints her golden patens made; Like the nightingale, I warbled round my rose with wings displayed, And I wept, my reason faltered, while my heart was sore dismayed. Grant, O Lord, that all my foemen to such grief may be betrayed! Love, with these thy whims and humors thou hast wrecked and ruined me. Thou hast drunk of love's own nectar, thy lips speak entrancingly. With those honeyed words how many like me thou hast bound to thee! Take the knife and slay me straightway-pass not by me mockingly. Since I die of love, 'twere better Beauty stabbed and set me free. For I have no love beside thee-I would have thee know it well. Thou for whom e'en death I'd suffer, list to what I have to tell. See thou thwart not thy Creator,-all the past do not dispel: Anger not thy Sayat Nova, for when in thy snare he fell He was all bereft of reason by thy whims' and humors’ spell.