Напорно туркање на денот до неговите последни мигови пред залез. Целиот циклус извртен, само дваесет и четири часа, наследници на едни исти такви, што носат други спомени.
Очите клапнати од заморот на стресното утре, од внатре гребат , те молат за една мирна вечер. Телото свиткано од положбата на столот, бара начин да не се претвориш во безмилосен рептил. Се собираш и деформираш, движечка восочна фигура. Стануваш бастум со раце и нозе, ченгел рѓосан, грозен. Метаморфозите на талкањето низ знаење се одразуваат јасно. Главата ти тежи, не баре пораснала од неколку часовното напрегање. Мислата бара одмор или барем, да се престори во друго руво. Вели залутала, во светот што нема бои, во свет направен од коцки и други правилни форми.
Залезот на телото се гледа од работ на издржливоста. Се трошат последните резерви на буквалната енергија.
Така секое делче од човековиот сплет, со надеж го чека мигот кога конечно ќе се случи нов ден. Впрочем следниот ден потполно истиот ден, само со различно име. Во записот, ниеден ден не бил ист со претходниот, а почнале и завршиле, сите на ист начин. Деновите, како на затегнат конец, постојано држат некаква рамнотежа. Се нижат еден по друг со секое ново изгрејсонце.
..и се смени бројката на часовникот. Сега е нов ден. Нови биле некогаш сите. Не е ни прв, ни последен. Не е ни мој, ни нечив туѓ. Кој се обидел да го зграпчи, верувам му се слизнал меѓу прсти, затоа што денот е нерелен, оптичка илузија, измислица, протокол. Денот е создаден за утеха, за некој да си рече “конечно пројде”. Денот умира и како феникс се раѓа повторно, како доказ за цикличноста на светот во кој живееме.
Повторно читаме краток расказ од Ива Петреска, студент на медицински факултет и бивша корчагинка. „Пробувам својата креативност и желба за пишување да не ја занемарам и покрај напорното учење секој ден. Ова текстче го напишав за да се убедам себе си дека не треба да се плашам од колку е краток денот, затоа што сè може да се постигне и не ме ограничуваат тие 24 часа...“ ни кажува Ива за себе овој пат.