Здраво на сите. Овој месец пак сме во пишана форма. За април ви го спремивме албумот In The Court Of The Crimson King објaвен на 10-ти октомври 1969-та година од бендот King Crimson. King Crimson е прогресивен рок бенд оформен во 1968-ма година во Лондон, Англија. In the Court of the Crimson King е дебитен албум на бендот и е објавен на истата дата една година по нивното оформување. Албумот се смета за еден од најраните и највлијателни албуми за жанрот на прогресивен рок.
Албумот има само 5 песни, но секоја од нив е споена и испомешана со повеќе песни и резултатот од тоа се 45 минути полни со разновидна музика, од тивка амбиентална, па баладска рок музика се до експериментален рок. Во албумот може да се најде се од нежна мелодична флејта, до нападноста на саксофон и гитари што звучат на нервен слом.
Многу ми се допаѓа што со албумот не се плашат да експериментираат со жанровите. Албумот почнува прилично агресивно со првата песна 21st Century Schizoid Man во која има елементи од психоделичен рок, ска и свинг. Начинот на кој што се слеваат овие жанорви ме става во искушение за она што ќе следи во самата песна.
Ова е најпознатата нивна песна, со одличен наслов и тема на разговор; која всушност е апсурдноста на светските политички случувања. Доста обработена тема во тој период, но во песната е посочена на различен начин. Песната е репетитивна и деловите се повторуваат како песната да се врти во круг заедно со историјата што ја опишува, со некои интересни мелодии што мене ми звучат на детективска песна хахахах.
Искрено песнава ја доживувам комично, како да е сатира на супер херојски песни. Ова чувство особено се истакнува со фразата која се провлекува низ целата песна и која го носи името на самата песна. Ми личи како да е некаков џингл со кој се претставува супер херој. Дури и самиот наслов 21st Century Schizoid Man ми звучи на име на карактер од некаков си психоделичен DC стрип.
Треба да постои серијал за суперхерој со супермоќ на шизофренична епизода. Но до тогаш, ќе уживаме во нашите весници и нашиот театар на апсурдот.
Веќе со втората песна се приметува динамиката на албумот што можам да ја опишам како шизофренична. Албумот зазема многу драстична димензија со флејтата која се јавува во песната I Talk To The Wind и дава впечаток на нешто што го доживувам како средновековна овчарска музика. Самата песна е многу бавна и меланхолична, но сепак многу смирувачка и ми создава некое нирвана чувство.
Би рекол дека песната е осамувачка и интроспективна. Како да е за сите моменти кога се запрашуваш за иднината и се потсетуваш на минатото. Како во и самиот текст на песната, исправениот човек што разговара со доцниот човек, но всушност само разговара со ветерот.
Следната песна Epitaph продолжува со истите меланхолични тонови, но има спротивната тема. Разговара за стравот од иднината, за несигурноста и за отпадот кој е неизбежен.
Самата песна почнува многу гротескно, што ми се допаѓа, а потоа го менува расположението и влегува во меланхонија. Ваквата транзиција ме потсетува на ретроспективна сцена на хорор филм.
Уу баш како сцената каде што умира омилениот карактер.
Текстот е особено моќен и достигнува кулминација со стихот “Knowledge is a deadly friend”, прев. „Знаењето е смртоносен пријател“. Тоа што најмногу ме допира во овој стих е парадоксалноста на неговото значење. Зарем пријател може да биде смртоносен и каков би бил тој пријател ако ти носи смрт?
Би рекол дека не ти носи смрт лично, но знаењето обично знае да ја убие магијата и фантазијата, додека токму тие се стварите што ни даваат живот. Мистеријата не’ прави да веруваме во духови и во подобра иднина, но знаењето ја отвара кутијата и мачката на Шредингер умира.
Прониклив и длабок коментар морам да признаам. Имам многу што да додадам на тоа и мислам дека за самиот тој стих може да се зборува со часови, меѓутоа тоа да го оставиме за друг пат. Сепак, морам да додадам дека навистина ми е инспиративно кога само еден стих од една песна ја има таа моќ да поттикне длабока и долга дискусија.
Четвртата, и последната песна за овој разговор е Moonchild, со приспивна мелодија и текст како од бајка. Односно, така почнува, потоа се јавува нежниот ‘звук’ на сонот, и звуци, како што некој би можел да замисли дека звучи некохерентноста на мислите и збунувачките случувања во самите сонови, или па сите звуци што се слушаат во текот на ноќта кога не можеш да заспиеш.
Почетокот малку ме потсетува на Парни Ваљак, но сепак тоа не одвлекува од мрачноста на песната. Интересни ми се елементите на хорор кои се појавуваат и во првиот дел од оваа песна. Кога ќе се спојат мелодијата и текстот на песната, се чувствувам како авторот да раскажува хорор приказна базирана на урбана легенда за некоја осамена убавица. Дури и самиот наслов на песната Moonchild како да претскажува такво чувство.
Како за крај, сакаме да оставиме една песна неопишана, имено The Court Of The Crimson King, бидејќи таа ми е омилена од албумот и сакам првото слушање да го искусите сами за себе.
Откако ги разработивме поголемиот дел од песните од албумот мојата импресија за него е дека успешно си поигрува со сликите, жанровите и емоциите. Во албумот можат да се најдат и психоделии и шизофрении и хорори и суперхерои и детективи и џезови па дури и круната на кралот (читај Crimson King)
Тоа е прекрасно опишан завршен впечаток. Ви благодариме на читањето, и се надеваме дека ќе имате прекрасно слушање и ќе искусите нови емоции кои не би можеле ни да пробаме да ги доловиме.
Се гледаме, слушаме и/или читаме нареден месец.
コメント