Ги објавуваме песните на 15-те учесници на „Отскочна даска #2“, преднастан за млади поети и поетеси на 3. Скопски поетски фестивал. Во продолжение може да прочитате две песни на младиот поет Сатја Александар Давитков кој беше еден од 15-те учесници на втората „Отскочна даска“.
Сатја Александар Давитков (2002, Скопје) е студент по Молекуларна биологија со генетика на Природно-математичкиот факултет при УКИМ, Скопје. Средно образование завршил на Државниот музички училиштен центар, во Штип, на отсекот за Пијано со одличен успех. Негова поезија е објавена на платформата „Култура Бета“, на уметничката инсталација “Никулци” во Дом на млади - Штип. Негови есеи се објавени во „Средношколски размислувања 4”. Учествувал на „Поетска епизода #1“.
Покрај пишувањето поезија, компонира и свири пијано, за што има освоено бројни награди на акредитирани меѓународни и државни натпревари.
Договор меѓу просторот и закупниците
Некаде
каде простор без дочек во мене постои,
каде куќа од глина навалено стои
и го краде вниманието од патот
кој од далечината извира,
од каде што Сонцето непрекинато заоѓа,
таму
две патнички -
едната со бурка,
другата со слава,
доскокнувајќи дојдоа
и тропнаа
и… тишина.
Во тишината тропнаа!
Тие… во тишината звук испуштија?!
Ќе го разбудат молкот
да го погубат,
ќе го разбудат домарот
да го убијат.
Тропнаа
и… звук?
Тогаш молкот поспан од тишината форма кон звукот испрати.
„Кој е?“
Кој е?
Кој е, кој е, кој е, кој е, кој е, кој е, кој
е
таа
и
таа
е
„Техна
и
Епистема
се
дојдоа
да те убијат
и да те пак оживеат“
Кој е, кој е, кој е, кој е, кој е,
Кој
Да
Убијат?
Ме
Не
И… ме убија.
Си седнаа да одморат.
Едната си ја симна бурката,
другата си ја симна славата
и… одморајќи форма од звукот одземаа.
Епистема и Техна
замолчеа.
Тие во мене смртно молкот го оживеаја,
се качија по скалите од глина
кои водат кон навалената врата од сплина
кон креветот каде што молкот непрекинато заспива
и каде што звукот никогаш форма не добива
и… заспаа.
Тогаш,
(читај од почеток)
Кога старецот ќе умре, тој ќе продава расипана поезија
„Но, свети“
— кажав јас,
за светилката од лустерот
кој сакаат да го симнат бидејќи се расипал
во судницата на Арлекин,
кој повторно тресна со тапиот дел од ножот
врз мртвата свиња
(по чие умртвување мајка ми плакала)
и кажа
„Циркусот се распушта“.
А јас знам неколку аксиоми напамет.
Како и дека циркусот го отвораат ноќе,
поради светлината од огнот
која го нема истиот сјај дење.
Како што јас го немам својот
во биднината
или лустерот во судницата
или свињата во кременадлата
или дедо ми во домот
во кој умре
за да живее во мене
и да продава стара поезија,
бидејќи јас не можам да пишувам веќе една година,
како што не можам сѐ уште да ја убедам судницата,
дека светилката
сепак свети
и кога трепери.
Јас знам неколку аксиоми напамет,
а сепак не знам
дали денес
или вчера
умре дедо.
Comments