Месецот март го посветуваме на младата поетеса Ива Петреска. Месецот март е и месец кога Ива Петреска ќе ја промовира својата дебитантска стихозбирка „Песнило“. По тој повод објавуваме пет песни од збирката, прочитајте во продолжение!
Градско дете
Градот си ја искрцка половината
и ги оптегна рацете од под нас
и еден по еден почна
да нѐ исфрла да лебдиме во воздухот.
Градот ја сокри месечината,
со светилките свои ѝ го засени отсјајот,
ни го продолжи денот
за полесно да го уништиме.
Градот ја изгази дивината,
паразитски се расеа насекаде.
Почна да расфрла од своите отрови,
набрзина почна да ги коси полињата
и да блуе како по лудо пијанство
врз невините простори.
Градот, пропаднат адолесцент,
се оживеа толку многу што се изгуби
сам во својата котлина,
се прелеа како млеко што врие.
Скржавец е тој, што како жедна билка
ја впива летната топлина.
Град што не знаел да спие.
Град што како подмолна змија
во дувлото од гасови се крие.
Град што се гради со грдно градиво,
грандиозно што грди градини,
градирано ги гравира градите
што го исполнуваат градниот кош.
Звук што пука и клокоти
гр-гр-гр-гр… звучи соодветно.
А луѓето се градот, нели?
Се будам наутро
и мирисот на зима замелушено ме обзема.
Градско дете.
Млеко
Млекото врие,
„се надига“, како што велеше баба ми.
Млекото расте
заедно со пареата кон работ на ѓезвето.
Жубори, но скришум.
Млекото во утробата
си го крие бремето.
Не пука звучно како водата
што постојано се менува.
Шумоли тајно,
му шепоти наметливо на лонецот
што срамежливо почнал да заруменува.
Млекото − бело,
што ја впива девственоста,
ја измива коравоста на кожата,
ја измазнува женственоста.
Млекото − чисто,
впиено во порите на змијата и на Клеопатра,
млекото − зачеток.
Бебе што се храни од вимето на спокојот,
оној што се разигра под дејство на топлината.
Млекото − еликсир на животот,
со сите потребни состојки
да расцвета човечка пупка.
Здраво човечко млеко
од здрави дојки на девојки!
Преку млекото доенчето
и заштита од отровот на светот прима,
шмука лакомо, иснтинктивно,
оти така е запишано,
во секоја наша клетка:
да голтаме млеко
од првиот здив − репетитивно.
И не ни е доста!
И на телето му го крадеме растењето.
Не ни е доста!
Да можевме секоја цицка
во природата ќе ја исцедевме!
Па што, секој сака вечно да е дете.
Децата, нели, немаат грижи.
Млекото врие,
„се надига“, како што велеше баба ми.
А сега, кој ќе го собере кајмакот?
Врзана љубов
Катраносан синџир
од слободна љубов,
несфатлива мисла,
на ланецот убав.
Врзана нежност,
со непропустлив конец,
мудроста светска,
изживеан старец.
Нагрнат мантил од друг човек,
на дивиот ерос,
спротивставен борец.
Закон над сите смртни души,
поврзаност кротка,
што мостови руши.
За мене неразбирлива убост,
замисла туѓа,
непосакана зрелост,
на човечноста, граница друга.
Зошто морам да забранувам
додека љубам?
Верник
Верник,
под врба во тага облеана,
застанат и згрбавен, изморена мака.
Се обидува да ја види нејзе насмеана,
на небото обесена,
што ги ископала ребрата со сопствена рака.
Верник што се заљубил во Бога,
а краде како лудак од општественото добро,
ем верник ем пие ко стока.
Вино за крвта на светиот,
црвено − за жртва.
Човечноста со срп отсечена,
фрлена на улица, мртва.
Верник,
секс само по благословот
од вечниот горе,
но таа му е жена, со нож в грло.
Во ламја тој сторен
ја растргнал на сите страни,
потоа ракијата, капка по капка,
истурена на сите рани.
Не сакам!
...во бракот бесшумно се слуша.
Верник глув за зборови.
Таа пелтечи, тој се смее.
Неговата издупчена душа
одамна елегии над сопствениот гроб си пее.
Тој бил верник,
таа била вештица,
тој бил чесен,
таа лисица.
Тој бил столбот, главата, зборот и карактер.
Таа била ороспија и неверница
што еднаш му кажа
„Пичка ти матер!“
Само болни и бели
Во светот каде што се мешаат чистото и секретите,
светот на болните и белите,
јас сум во светот каде што се мешаат инстинктите,
каде што, ми велат, не смееле да се замешаат емоциите.
Единствено таму
можат да се вратат луѓето од мртвите,
единствено таму и во војна,
се бројат на крајот од денот починатите.
Шетам низ ходникот загушлив,
ми се смеат бабички и ме благословуваат.
Рака ми подаваат дедовци,
ми велат дека само на нас се надеваат.
Им ја бришам потта од челото,
со бели гумени ракавици,
им го слушам тропотот на срцето
и барам шумови, прескокнувања, грмотевици.
Во светот на болните и белите,
живееме во симбиоза секој ден,
во овој свет на полуживите,
ја наоѓам радоста и поривот да живеам до здивот последен.
Ја вадам маската, мантилот го соблекувам,
насмевката срамежливо ја откривам.
Грешно ли е што низ врвулица од напатени
наоѓам причини да уживам?