„Рубедо“ од Андреј Ал-Асади

РУБЕДО

Ти дадов леб,

Ми даде камен.

Ти дадов риба,

Ми даде змија.

Ти дадов жолчка

Ми даде скорпија.

Зар Велзевул зел везен вел

И врел во твоите очи се внел,

Па, оттаму зел

Да копа пат бел

Во срцето на мигот

– Изнудена цел.

А некои нешта се тука за да нѐ потсетат

Дека никогаш не можеме да ги поседуваме.

И некои луѓе се тука за да нѐ потсетат

Дека понекогаш не простуваме.

Но џинијата ко џинка

Однатре џишка

Дур во амбисот се џарам

Ко џембосан џан

И по џаде внатре чаре барам.

А ти камен од леб правиш,

Змија од риба, јајце во скорпија.

Но двајца слепи в јама одат

Двајца глуви тишина плодат.

Велзевул влеал в секој збор реа,

Наврзалки врзал

Што в ум сласт сеат,

Само за да ја совладам

Уметноста на откажувањето

Само за да го надраснам колебањето.

И така

Ти ми зборуваш за тоа што останува,

А јас тебе за тоа што минува.

И така сѐ останува,

А ништо не минува.

И така:

Аџиб ја Абаа Михроз ал Ахмар

Аџиб ја Абаа Михроз ал Ахмар!