Отскочна даска: „Црна мачка“ од Милена Неделковска

ЦРНА МАЧКА

Вршам вивисекција на минатото 

божем е распарана црна мачка што ми го пресекла патот.

Расекувајќи ја, во сржта ѝ гледам многу тутун:

тутун насобран в бовчи,

тутун распослан што треба да се нанижи,

тутун што остава црно лепило на прстите – 

некакво си мастило, 

некаков збор.

Гледам, понатаму, 

(а и сакам од нив да чујам сè)

и чудникаво нанижана низа од оскомична љубов:

чукунбабами-прабабами-бабами-мајками-

а тие нижат уште една:

mise en abyme.

Си ја подаваат една на друга, 

а нивниот поглед шиба во мене:

Седната на цименто 

(нема да можам да родам дете!)

Седната на ќош

(нема да можам да се омажам!)

Згора, влажната коса ми се лелее на ветрот, 

а јас го читам соновникот во кој ти биле собрани

сите мртви фетуси презервирани во тегли со алкохол,

сите Адамовци и Еви полазени од поскоци,

сите чкртки што ми биле чкртнати, а јас упорно ги пречкртувам, 

и истиот тој што ми вели дека ќе умрам утре. 

...ми ја подаваат да ја донижам со тутун 

и да ја обесам на скелето лепливата низа...

„Не“, велам, ... „не сакам да умрам утре. 

Ќе правам нешто друго:

ќе ја распарувам црната мачка што ми го пресекува патот“.