Поезија на Сара Божиновска

Среда полека изминува

Зошто си ја обоила косата во боја

која не е твоја

и зошто усните ти сјаат на таков начин?

Златокоса девојко, каде ти се сништата,

не прашувај ги рибарите дали може

да им ги чуеш мечтите,

тивок им е мирот.

Кој ти го одвеал полното срце

и зошто веќе не трчаш низ вировите?

Веќе е предоцна да пловам низ очите,

остави ме на копно

Светот што го немав Сивата улица спроти мојата, зарем нема место за мене на неа. Во тие четири ѕидови, јас бев само бистра вода, ладна и брза, а таа не запира и ита, секаде а никаде. Понекогаш мечтаев да се влее во нечии дланки, брановите да се стишат домот покрај неа да си го припие. Заминувања Босоног танц на врвот од кулата со карти. Нема да ја однесе ветрот. Мртви остатоци на проголтани зборови од пред две утра, креветот ти остана топол од пред два дена. Вечер си доаѓам. Зимата ќе покаже.