top of page
Writer's pictureКултура β

Поезија од Милена Сиљановска (учесничка на „Отскочна даска“ на 3. СПФ)

Ги објавуваме песните на 15-те учесници на „Отскочна даска #2“, преднастан за млади поети и поетеси на 3. Скопски поетски фестивал. Во продолжение може да прочитате две песни на младата поетеса Милена Сиљановска која беше една од 15-те учесници на втората „Отскочна даска“.


Милена Сиљаноска е дипломиран професор по општа и компаративна книжевност, а денес работи како уредник во Издавачкиот центар ТРИ.

Има објавено повеќе ракописи (поезија и проза) во „Современост“, „Литературни искри“, во студентскиот весник „In medias res“ и учествувано на повеќе студентски конференции како „Како си ми“ и други книжевни поткасти.

Оваа година со необјавената стихозбирка „Болопадание“ се здоби со Антев златник.

Веднаш по завршување на целата студиска програма на Катедрата за општа и компаративна книжевност на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ при Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“, со просечна оценка 9.29, дипломира со труд на тема: „’Пламени’ од Маргерит Јурсенар како реактуализација и творечко надоврзување на античкиот мит“ и го почнува својот пат во уредничкиот свет. Како дел од тимот на ТРИ од 2020 активно учествува во внатрешното уредување на книгите од домашните автори и преведените дела од класичната и современата светска книжевна сцена.

Во 2012 година откако добива прва награда на литературен конкурс организиран од страна на Дата ПЕСНОПОЈ – Битола, ја објавува стихозбирката „Ако имаш време“ во нивно издание како дел од едицијата „Гласини“, уредувана од Илија Мерковски и Весна Димовска.

Во своите ракописи дофаќа најразлични теми што зачнуваат егзистенцијални и клучни прашања – за времето, судбината, животот, смртта, религијата и Бог и самата смисла на постоењето.

Во моментов работи на својот прв роман со работен наслов „Зароддишка“.


Таму каде што ќе останам засекогаш млада


Таму Анабел Ли

шета по замоците

и белиот фустан

ѝ се вее

како завеса сред провев

додека трча по скалите.


Таму Модиљани

првпат ги црта зениците

во модрите очи.


Таму сум вкочанета.

Не го познавам времето

само болката и спокојот,

а никогаш не сум се чувствувала поживо.


Таму дланките

во својот театар на сенки

играат со бисерната светлина

на младоста.


Индијанците живеат во средновековието,

луѓето гледаат мижејќи.

Златна е бронзата.


Гранчињата цветаат и во вазите,

зашто не се откинати

туку засадени во вечноста.


Прозорците имаат пукнатини,

а сепак

духот седи спастрен

и не сака да избега.


Само дланките - птици

одлетуваат до дрвото

крстопат во едно чисто срце.


Шушти сонот,

бојата се суши.


Не буди ме,

те гледам вечен зад клепките.



Стисокот


Ми ја стегна раката

и на неа

краткотрајно

остави стисок.


Ме касна на дланката,

но кожата

брзо си се врати

во старото засолниште.


Само една педа

цапна во мене

и калта на душата

бргу ти се засуши

на босите нозе.


Никакви поројни

дождови не ја мијат.


Биди поиздржлив

и од Јаков

и никаков ангел

нека не те премислува.


Искапи се во неа,

зашто таа не е стисок

што ќе се избрише

како никогаш да не бил.


Ниту е време

за да измине.


Ти - талкач,

Таа - патник.


Ти - мермер,

Таа - скулптор.












Comments


bottom of page