Маса за двајца
Еј ти,
чекориме еден крај друг,
а не се познаваме.
Велиш времето убаво е,
а јас сум наврната до коски.
Ти посегнувам по дланките,
а ти си плетиш ракавици.
Од твоето постоење претура копнеж,
а јас цветам неприсуство.
Си ми зачувал место до себе,
а јас седнувам сама на маса за двајца.
Еј ти,
со задоцнување долетуваш низ прозор,
а јас се искрадувам од задната врата.
Враќање дома
Има патишта од кал и камен
кои водат до тиркизни градини.
Тргнуваш, а не стапнуваш;
оставаш траг, а не допираш.
Секоја празна куќа
покорно си ја чува топлината што била.
Ластовиците неприметно се вратија
и пеперугите и пчелите долетаа,
„дома си е дома“ – прошепотија.
Тука синото е најсино,
а плодот и зачетокот се држат за рака.
Има мостови од шеќер и млеко
кои не попуштаат на топол ден.
Сета жива и нежива природа воздивнува:
-„синото не е сино од кога те снема“.
Врати се,
врати се дома.
Есен
Ќе ѝ речеш ли на Есента:
-„соблечи се пред да влезеш“,
па таа босонога, растрчана,
септемвриски прав да ти соли во сите твои соби?
Ќе ѝ наместиш ли постела на поткровје,
да ѝ е најблиску Сонцето?
Умееш ли да ѝ скроиш кошули
и да и ги преврзуваш раните трипати дневно,
а шест во саботи?
Есента е со години тука,
таа не одбива гостопримство
и го фали моето трпение.
Јас и таа, симбиотски приврзани –
рака под рака, душа в душа.
Веднаш штом се спакува да си оди,
ѝ ги горам куферите,
ѝ ги гребам раните.
На мајка ми ѝ реков:
-„убаво ѝ е тука, нејќе да замине“.
А јас чинам, свикната на нејзиното сеприсуство,
не си се препознавам.
Есента ми рече:
-„влези, не се слекувај“.